my memmory

เนื้อเรื่อง

เงียบดีจังเลย......
 ผมคิดในใจขณะที่นอนรับลมอยู่หลังโรงเรียน ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ก็ปาเข้าไป 2สัปดาห์แล้วแต่กระนั้นผมก็ยังหาเพื่อนไม่ได้สักคน ทุกคนต่างมาจากโรงเรียนเดียวกัน ไม่ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ตัวผมเลยนั่งโดดเดี่ยวอยู่มุมห้อง กระนั้นก็ไม่ใช่ว่าผมไม่ปรับตัวนะ เคยลองไปคุยๆมาบ้างแต่ก็โดนเมินตลอด สุดท้ายก็ได้แต่เดินวนรอบโรงเรียนตลอดพักเที่ยง จนมาเจอมุมดีๆที่หลังโรงเรียนนี้เข้า "ให้ตายสิ! มาอยู่นี่เองเหรอ" ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปมองต้นเสียง เจ้าของเสียงคือเด็กสาวม.ปลายหน้าตาระดับที่คำว่า(งดงาม)ไม่ใช่คำอธิบายที่เกินจริงแม้แต่น้อย เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนแสนจะเข้ากับหน้าตาปลิวไปตามลมอ่อนๆที่พัดอยู่ "มีอะไรเหรอ หัวหน้า" "ยังจะมาถามอีก คิดว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้วหึ" ผมเหลือบมองนาฬิกาที่มือซ้ายเวลาตอนนี้คือ 13.45 น. หรือในอีกความหมายคือผมโดดเรียนมาแล้ว45นาที "วิชาเรียนตอนนี้คือพละนะ แล้วเราก็เริ่มเรียนไม่ได้ด้วยถ้าคนไม่ครบ" "คร้าบๆ แค่ผมไปก็พอใช่ไหมครับ" "เร็วๆเลยนะยะ" คุณหัวหน้าห้องรีบเดินไปที่สนาม ส่วนตัวผมน่ะเหรอก็เดินแบบกึ่งหลับกึ่งตื่นจนสุดท้ายก็ไปถึงสนามตอนหมดชั่วโมงเป๊ะ
 ผลจากการไปเข้าเรียนสายทำให้ผมต้องรับโทษไปตามระเบียบ บทลงโทษก็คือต้องไปทำความสะอาดอาคารศิลป์เก่า ตามตรงก็ไม่คิดมากอ่ะนะถ้าเกิด.... "แล้วทำไมฉันถึงโดนทำโทษด้วยเนี้ย" คุณหัวหน้าห้องเดินไปบ่นไปอย่างอารมณ์เสีย เหตุเพราะไม่ดูแลลูกน้องตัวเองจึงต้องมารับโทษร่วมกัน "เอาน่าๆ อาคารนี้มันก็เล็กนิดเดียว รีบๆทำหน่อยเดี๋ยวก็เสร็จ" "เหอะ นายคงไม่รู้สินะว่าอาคารนี้เคยมีคนฆะ..." "ไอ้เรื่องผงเรื่องผีน่ะไร้สาระน่า ที่ไหนๆก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก" ผมรีบตัดบทก่อนที่มันจะบานปลาย "อะไรเล่า!!" ผมรีบเดินเข้าไป ทิ้งคุณหัวหน้าให้โวยวายอยู่ด้านหลัง
 การทำความสะอาดก็ผ่านพ้นไปด้วยดี อย่างน้อยก็ไม่มีตัวอะไรโผล่มาน่ะนะ "นี่" จู่ๆคุณหัวหน้าก็ทักผมอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย "อะ อะไรเหรอ" "นายน่ะ เก็บความลับเก่งรึเปล่า ?" "ทะ ทำไมเหรอ" แสงแดดยามเย็นส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมเห็นใบหน้าเธอไม่ชัด แต่ที่แน่ๆคือเธอกำลังอายอยู่ เสียงดังครึกครื้นของเหล่านักเรียนหายไปแล้ว ความเงียบทำให้ผมได้ยินเสียงลมหายใจถี่ๆของเธอ "ขะ ขอพูดแบบไม่อ้อมค้อมนะ นะ นายช่วย จะ จูบฉันทีสิ!!" "หะ ห๊ะ!? (-////-)" ผมเผลอถอยหนี "ดะ เดี๋ยวสิ จะ จู่ๆ กะ..."
คิก คิก
เสียงหัวเราะ?  ในนี้มีแค่ผมกับหัวหน้าห้องสองคน ในเมื่อผมไม่ได้หัวเราะก็แปลว่า "นี่เธอ แกล้งกันงั้นเหรอ!!!" "ฮิๆ หน้าแดงไปถึงหูเลยนะนายน่ะ ไม่นึกเลยว่าอดีต(นักเลง)อย่างนายจะเขินได้ขนาดนี้" หัวหน้าห้องหัวเราะอย่างสนุกสนาน ไอ้เมื่อกี้แกล้งกันสินะ แต่..."ธะ เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเคยเป็นนักเลง" "เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกันล่ะ" หัวหน้าห้องพูดพร้อมลุกเดินออกจากอาคาร "แล้วก็ เลิกเรียกฉันว่าหัวหน้าซะที ฉันชื่อ เมย์ หัดจำด้วยล่ะตาทึ่ม" ผมเผลอพะยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัว และแล้วจุดเริ่มต้นของชีวิตอันแสนจะทรมานของผมก็เริ่มขึ้นนับจากนั้น



จากผู้เขียน : อ่า นะ ในความคิดผมนิยายเรื่องนี้จะเป็นตัว เอ่อ ตัวเกริ่นนำ  แต่ทำไมไม่ทำรวมเป็นตอนๆน่ะเหรอ ก็เพราะผมยังคิดเนื้อเรื่องหลักไม่ออกไง(หัวเราะ) ส่วนเนื้อหาจะออกแนวเลิฟคอมเมดี้ในรั้วโรงเรียน แต่ก็ไม่รู้นาว่าผมจะเขียนได้ดีรึเปล่า ถ้าลองไปอ่านอีกเรื่องที่ผมปล่อยทิ้งร้างไว้แรมปีก็น่าจะเข้าใจ แต่ก็นะเวลามองรูปที่วาดเล่นในหน้ากลางสมุดเมื่อตอนเด็กๆมันก็ขำตัวเองใช่ไหมล่ะ ถ้ามาเปรียบกับตอนนี้ก็น่าจะดีขึ้นหน่อย(มั้งนะ) เอาเป็นว่าถ้าผมพลาดอะไรไป หรือเขียนไม่สนุกก็เชิญส่งเมลมาด่าได้ตามสบายนะครับ เมลผมคือ sanigiju@gmaill.com (เปลี่ยนใหม่) นะครับ ตัวเมลเก่าผมเลิกใช้ไปนานจนจำรหัสไม่ได้ละ เพราะงั้นจะส่งมาด่าส่งมาติชมก็ขอให้ส่งมาเมลนี้นะครับ และฝากติดตามผลงานต่อๆไปของผมด้วยนะครับ